CUT #อดนรล Baby , I love you : 01

Baby , I love you : 01

ชานยอลคิดว่าเขาไม่ได้คิดไปเองว่าช่วงหลังมานี้ร่างกายแบคฮยอนดึงดูดเขาจนน่ากลัว ร่างกายที่ดูอิ่มน้ำและนุ่มนิ่มไม่ว่าจะจับเมื่อไหร่ก็ทำให้เลือดลมในกายเขาสูบฉีด ไหนจะกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างกายอีกคนที่เอาแต่ขยับเข้าใกล้เพื่อคลอเคลียเขาทำเอาท่านประธานคิดไปไหนไม่ได้นอกจากเรื่องทะลึ่ง

ไม่เว้นแม้แต่เวลาทำงาน

หรือตอนนี้...

เสียงเฉอะแฉะจากริมฝีปากที่ปะทะกันเรียกเลือดให้มากองบนแก้มทั้งสองข้าง เรียวลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดรุกคนในอ้อมแขนจนครางอื้ออึง ร่างกายแบคฮยอนเอนลงไปตามแรงดันของคนตัวโตกระทั่งนอนราบลงบนโต๊ะ

ในทีแรกชานยอลไม่ได้คิดว่าจะทำถึงขั้นนั้นแต่เรียวนิ้วก็เกี่ยวกางเกงยางยืดของแฟนตัวเล็กลงจนหลุดจากปลายเท้า เขากำลังหยุดตัวเองไม่ได้ ให้ตาย ดวงตาละห้อยแก้มใสแดงระเรื่อกับริมฝีปากที่เจ่อเพราะโดนรังแกนี่กำลังยั่วยวนเขาชัด ๆ

ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากทั้งคู่มีเพียงร่างกายที่กำลังขยับแนบชิดกันอัตโนมัติอย่างเคยชิน ริมฝีปากที่รู้จักแบคฮยอนดีไล่พรมจูบทั่วลำคอขาว ปลดกระดุมเสื้อนอนแหวกออกทั้งสองข้างโชว์แผ่นอกและหน้าท้องขาวเนียน

ใบหน้าคมเคลื่อนลงที่ยอดอกสีสวยลอยเด่นล่อสายตาเล่นงานจนเปียกชื้นถึงได้จับเรียวขาทั้งสองข้างยกขึ้นตั้งชันเคลื่อนใบหน้าซุกใบหน้าลงกับส่วนหน้าอาย คนเด็กกว่าบิดกายเร่าหนีลิ้นชื้นแฉะที่กำลังปรนเปรอช่องทางรักสีสดอย่างเอาใจแต่คล้ายจะค่อนไปทำให้แบคฮยอนขาดใจเสียมากกว่า

“อ่ะ.. อ๊ะ!”

หนีบขาเข้าหากันแอ่นอกลอยขึ้นไม่ติดพื้นโต๊ะ สะอื้นออกมาเพราะความซ่านเสียวที่ควบคุมไม่ได้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วไปหมดรวมถึงเรียวนิ้วทั้งสามที่กำลังขยับเข้าออกทำหน้าที่เพื่อให้ส่วนนั้นได้เข้าไปสัมผัสโดยเร็วที่สุด

ชานยอลใช้เกี่ยวหัวกางเกงนอนและชั้นในลงหมิ่นเหม่จนส่วนนั้นดีดผึงออกมา เจ้าของร่างเล็กหลับตาปี๋ขาสั่นระริกตอนท่อนเนื้อแข็งขืนกำลังสัมผัสที่ปากทางของเขาก่อนจะถูกดันเข้ามาช้า ๆ วงแขนเล็กกอดรัดรอบลำคอไว้แน่นเหมือนกลัวอีกคนจะหายไปไหน

เช่นเดียวกับผนังนุ่มอุ่นที่ตอดรัดแน่นจนชานยอลกายขยับลำบาก เส้นเลือดบนขมับเต้นตุ้บขบกรามข่มไฟคลุกกรุ่นที่กำลังคิดว่าอยากจะกระแทกเข้าไปแรง ๆ จะแย่ แต่ความรู้สึกของแบคฮยอนยังคงเป็นที่หนึ่ง

คนตัวเล็กหลับตาพริ้มครางหงุงหงิงดังอื้ออึงอยู่ข้างจนหูอดไม่ได้ที่จะหันไปทาบริมฝีปากแนบแน่นก่อนเสียงนั่นจะทำให้เขาหมดความอดทน

“พี่ขอขยับนะ”

เสียงแหบพร่ากระซิบบอกแล้วอีกคนก็เริ่มขยับสะโพกเนิบนาบทันที แนบเรียวขาเบียดกับสะโพกสอบ หายใจหอบกับใบหูคนตัวโตกว่าเหมือนกำลังจงใจให้อีกคนสติแตก

ในยามที่ชานยอลกระทั้นเข้าไปแบคฮยอนก็ขยับสะโพกสวนขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากนุ่มนิ่มงับลงที่ใบหูคนด้านบนแลบลิ้นเล็กออกมาเลีย กรีดปลายนิ้วลงกับแผ่นหลังแข็งแกร่งในตอนที่จุดกระสันภายในกำลังถูกกระทบจนแทบทนไม่ไหว

แบคฮยอนเชิดหน้าอ้าปากครางเสียงหลง มือซุกซนบีบคลึงร่างกายนุ่มนิ่มอย่างมันมือสะกิดยอดอกที่เป็นจุดอ่อนอีกคนซ้ำ ๆ เหงื่อผุดซึมทั่วร่างจนกายร้อนผ่าวกลิ่นกายกันและกันชวนหลงไหลจนคิดว่าจะผละออกจากกันไม่ได้

สองร่างกายบดเบียดเข้าหากันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภาพในสมองขาวโพลนกระทั่งถึงจุดที่คล้ายกับมีพลุถูกจุดขึ้นในความขาวโพลนนั้น แบคฮยอนสั่นระริกไปทั้งร่างในระรอกสุดท้าย และชานยอลก็จงใจรีดน้ำรักเข้าไปในร่างกายอีกคนโดยไม่คิดจะป้องกัน ‘เหมือนกับทุกครั้ง’ ที่ผ่านมา

“อ๊ะ อ๊า!” เสียงใสขาดห้วงหลับตาพริ้มหอบจนแผ่นอกกระเพื้อมขึ้นลง

         ก้มลงพรมจูบใบหน้าใสที่พราวไปด้วยหยาดเหงื่อ ค่อย ๆ ถอนท่อนกายออกมาแล้วช้อนร่างกายอ่อนปวกเปียกขึ้นกับแผ่นอก คนตัวเล็กขยับวงแขนกอดรอบคอซุกใบหน้าลงกับลาดไหล่กว้างสูดดมกลิ่นตัวพี่ชานยอลอย่างหลงใหล

         กลิ่นที่แบคฮยอนกำลังจะขาดไม่ได้ ไม่รู้ทำไม…

TALK

เอาล่ะ เปิดตอนด้วยคัทเล็ก ๆ คนบาปที่แท้ ;-;

อ่านจบแล้วอย่าลืมแวะมาให้กำลังจุยกันโด้ยนะคะ

ขอบคุณทุกคนมาก ๆ เลยค่ะสำหรับการตอบรับที่ดีเสมอมา โป้งชี้ก้อยนะ

#อดนรล

CUT #อดนรล CHAPTER 16 : L M B Y M (พาร์ท 2)

CHAPTER 16 : LET ME BE YOUR MAN (พาร์ท 2)

แสงแดดยามเช้าไม่สามารถปลุกร่างเล็กที่เมื่อคืนนี้หอบเหนื่อยจนหลับพับไปคาอกได้ ปลายนิ้วยกมาเกลี่ยปรอยผมที่ปรกหน้าไปทัดไว้กับใบหูก่อนจะเกลี่ยแก้มขึ้นสีระเรื่อ แก้มนุ่มนิ่มนั่นเด้งสู้มือจนอยากก้มลงไปฟัดด้วยความมันเขี้ยวถ้าไม่ติดว่ากลัวเจ้าตัวจะตื่นซะก่อน

ขนาดร่างกายที่ต่างกันขนาดนั้นเขารู้ทั้งรู้ว่าตัวเองแรงเยอะจนจะทำคนใต้ร่างบอบช้ำแต่กลับควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้ ในตอนนี้ความร้อนผ่าวที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายแบคฮยอนทำให้ชานยอลมีสีหน้ากังวล

นาฬิกาบนผนังบอกเวลาว่านี่ก็เกือบ 8 โมงแล้ว บอสหนุ่มจำได้ว่ามีประชุมใหญ่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า แต่ก็ยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน ท่อนแขนแกร่งกอดรัดร่างเล็กในอ้อมแขนเข้ากับอกกดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่ม สูดดมกลิ่นเด็กน้อยที่ทำให้เขาใจอ่อนยวบทุกครั้งที่อยู่ใกล้เข้าเต็มปอด

ใจคิดว่าอยากให้อีกคนพักผ่อนแต่สุดท้ายการกระทำที่เหมือนคนขี้เห่อแรงกอดรัดและสัมผัสอุ่นจากริมฝีปากนุ่มที่พรมจูบซ้ำ ๆ บนใบหน้าใสก็ทำให้แบคฮยอนรู้สึกตัวจนได้

มือเล็กยกขึ้นมาขยี้ตาครางฮือเพราะการขยับพลิกตัวเมื่อครู่ทำให้สะเทือนไปทั้งร่างกาย เจ้าของวงแขนที่กอดไม่ยอมปล่อยรีบหลับตาลงเมื่อร่างในอ้อมแขนพยายามขยับตัวหนีจากการถูกรบกวน

ร่างเล็กสั่นไหวเพราะความปวดร้าวจากบั้นเอวถึงสะโพกกลม ขอบตาร้อนผะผ่าวเหมือนน้ำตาจะไหลออกมาอยู่รอมร่อไหนจะอาการครั่นเนื้อครั่นตัวจนต้องเบ้หน้างอแง

พอสายตาปรับสภาพกับแสงแดดที่สาดเข้ามาได้ ใบหน้าหวานก็ช้อนเงยขึ้นมองเจ้าของห้องที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่ ความอบอุ่นจากวงแขนและแผงอกเปลือยเปล่าทำเอาหน้าร้อนวาบเพราะนึกถึงเรื่องน่าอายเมื่อคืน

‘รัก’

เสียงกระซิบแหบพร่ากับสัมผัสอุ่นที่ประทับบนขมับซ้ำ ๆ แบคฮยอนได้ยินเสียงกระซิบนั่นชัดเจนหากแต่ไม่มีเรี่ยวแรงจะตอบโต้ เพียงคำหนึ่งคำที่ทำให้หัวใจพองโตเป็นสาเหตุให้ตอนนี้แบคฮยอนกลั้นยิ้มไว้ไม่ได้ ริมฝีปากบางถูกฟันซี่เล็กขบแน่นค่อย ๆ ขยับพลิกตัวฝืนความปวดร้าวบนสะโพกหันมาหาเจ้าของร่างกำยำตรงหน้า

เมื่อคืนแบคฮยอนส่งเสียงครางอื้ออึงเพราะการนอนหลับที่ไม่สบายตัว แต่สัมผัสเย็น ๆ จากผ้าชุบน้ำทำให้ต้องปรือตาฝืนความเหนื่อยล้ามาเห็นว่าพี่ชานยอลกำลังทำความสะอาดร่างกายให้จนกระทั่งเขาอยู่ในชุดนอนสีน้ำเงินตัวโคร่งในตอนนี้

ดวงตาเรียวรีไล่สายตามองริมฝีปากนุ่มและปลายจมูกโด่งที่สัมผัสกับร่างกายซ้ำ ๆ ก่อนสายตาแบคฮยอนจะหยุดอยู่ที่เปลือกตาที่ยังคงหลับพริ้มเจ้าของใบหน้าคมผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอจนแบคฮยอนเชื่อสนิทใจว่าอีกคนยังคงหลับอยู่

เพราะคิดว่าพี่ชานยอลกำลังหลับฝ่ามือเรียวทำใจกล้ายกขึ้นแตะบริเวณสันกรามก่อนจะเขยิบตัวขึ้นจรดริมฝีปากนุ่มนิ่มลงบนปลายคาง แต่ยังไม่ทันจะได้ขยับใบหน้าออกคนขี้โกงก็ฉกใบหน้าลงมาประทับริมฝีปากจนคนตัวจ้อยเบิกตากว้าง

ชานยอลสบสายตาไม่ห่างกระทั่งแบคฮยอนต้องรีบหลับตาลงหนีสายตาชวนเขินที่จ้องมองเขามาแล้วตลอดทั้งคืน ริมฝีปากทาบบดคลึงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มของคนที่ตื่นมาก็อ้อนจนน่ารังแกซ้ำ ๆ อย่างหลงใหล ขบเม้มเรียวปากบวมช้ำเบา ๆ ก่อนจะสอดเรียวลิ้นเข้าไปตักตวงความหวานข้างในด้วยความมันเขี้ยว

แบคฮยอนไม่มีแม่แต่เสียงจะร้องประท้วงจึงทำได้แค่กดปลายนิ้วลงกับแผงอกแกร่งเพื่อขออากาศหายใจ พรากลมหายใจไปพักใหญ่ชานยอลถึงได้ยอมผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งยกมือขึ้นเปิดผมหน้าม้าอีกคนขึ้นก่อนจะทาบหน้าผากลงไปบนส่วนเดียวกันเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย

“ไม่สบาย? ไหวไหม?”

“เราปวดตัว...” เสียงที่เคยเจื้อยแจ้วแหบพร่าจนน่าสงสาร แม้ในใจจะอยากกอดไว้กับอกแล้วฟัดต่ออีกสักหน่อยแต่สุดท้ายก็ต้องจำใจผละออกมาเพราะความเป็นห่วง

คิ้วเข้มขมวดวุ่นผู้บริหารหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แบคฮยอนมองตามอีกคนที่ทำท่าคิดหนักก่อนจะเดินไปค้นตู้อยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินหายออกไปข้างนอกก่อนจะกลับมาพร้อมแก้วน้ำเปล่าและเม็ดยาในมือ

“ไม่ได้สิ ต้องกินข้าวก่อน” พูดเองเออเองเสร็จก็เดินไปยกโทรศัพท์ขึ้นสั่งอาหาร ปล่อยให้แบคฮยอนนอนมองตาแป๋ว "รอก่อนนะครับ"

คนตัวจ้อยกัดริมฝีปากล่างพยักหน้าหงึกหลุบตาลงเพราะไม่กล้าสบตา เมื่อคืนเขินอายแค่ไหนตอนนี้แบคฮยอนเขินคูณล้านจนแยกไม่ออกว่าใบหน้ากับร่างกายที่ร้อนฉ่าอยู่ตอนนี้เป็นเพราะพิษไข้หรือเป็นเพราะกำลังเขินอายพี่ชานยอลกันแน่

“อ่ะ…”

ร่างเล็กค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นนั่งห้อยขาลงข้างเตียงหลังจากที่พี่ชานยอลเดินออกไปรับของด้านนอก มือเล็กยกมาปิดกลางกายเพราะพี่ชานยอลใส่ให้แค่ชุดนอนตัวโคร่งไม่ได้มีเครื่องในชิ้นอื่นปิดบังร่างกายให้เด็กขี้เขิน

แบคฮยอนลุกขึ้นเดินเตาะแตะออกไปด้านนอกถึงได้เห็นเจ้าของแผ่นหลังกว้างกำลังจัดโต๊ะอาหาร พอได้มองพี่ชานยอลมุมนี้แล้วก็หยุดมองไม่ได้เลย ไม่อยากจะเชื่อ ทำไมถึงเป็นเขาที่อยู่ตรงนี้ เป็นแบคฮยอนที่ได้อยู่กับพี่ชานยอล นี่แบคฮยอนกำลังฝันดีอยู่รึเปล่านะ...

คนตัวเล็กเลิ่กลั่กก่อนจะยิ้มแหยตอนพี่ชานยอลหันมามอง ชานยอลเดินเข้ามาคว้าเอวหมับพยุงร่างเล็กให้เดินมาที่โต๊ะอาหาร คนตัวเล็กจำต้องยืนแทรกกายอยู่กลางระหว่างขายกมือขึ้นวางบนไหล่กว้างพยุงร่างกายที่กำลังโซเซ

“เจ็บมากเลยเหรอ”

“อึ้ก…”

มือหนาทั้งสองข้างวางลงบั้นเอวออกแรงบีบอย่างเบามือระหว่างเอวคอด ร่างเล็กอึกอักตอนมือหนาเลื่อนลงไปจับสะโพกกลมก่อนจะออกแรงบีบนวดอย่างเบามือ

“พ.. พี่ชานยอลไปทำงานเป็นยังไงบ้างคับ”

“เหนื่อยครับ” ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมามองมุมปากติดอมยิ้มเพราะขนาดตัวจ้อย ๆ ของคนในอ้อมแขนแค่ชานยอลเงยขึ้นมาก็สามารถหอมแก้มแบคฮยอนฟอดใหญ่แบบเมื่อครู่ได้ง่าย ๆ แล้ว “แต่ตอนนี้หายเหนื่อยแล้ว พี่ได้ยาดีน่ะ”

“เอ่อ.. แล้วคุณแม่พี่ชานยอล”

“สบายดีครับ แม่พี่ถามหาเราใหญ่เลย”

“แล้วท่านประธาน เอ่อ คุณพ่อพี่ชานยอล”

“นอนเหงาอยู่ แม่ไม่ยอมกลับบ้าน”

“คุณเซฮุน—“

“เป็นอะไร”

“คือ...”

“หืม? พูดจ้อไม่หยุดเลย เขินเหรอ”

พี่ชานยอลรู้!

จากที่เลิ่กลั่กอยู่แล้วตอนนี้ก็ยิ่งหนักขึ้นกว่าเดิมอีกแบคฮยอนพยายามหาเรื่องชวนคุยสุดฤทธิ์ พอตกอยู่ในความเงียบทีไรก็ทำตัวไม่ถูกจะมองหน้าพี่ชานยอลก็ไม่ได้มองทีไรอีกคนก็เอาแต่อมยิ้มใส่เหมือนกะแกล้งให้เขินจนหน้ามืด

พิษพี่ชานยอลเล่นงานหนักกว่าพิษไข้ซะอีก!

“ต้นอ่อน”

“คับ”

“เป็นแฟนพี่แล้วนะ” ท่อนแขนแกร่งเลื้อยมารัดรอบเอวบางดึงอีกคนเข้ามาแนบชิดกัน มือหนาอีกข้างยกขึ้นมาจับปลายคางเด็กขี้เขินที่หน้าแดงซ่านกัดริมฝีปากให้หันมาสบตา "มองพี่หน่อยสิ"

“ถ้าเรามองพี่ชานยอลตอนนี้เราต้องระเบิดตัวเองแน่ ๆ เลย”

“พี่คิดถึงขนาดนี้ จะไม่ยอมมองหน้าพี่จริง ๆ เหรอ”

“…”

“ไม่คิดถึงพี่เหรอ?”

แบคฮยอนยอมพี่ชานยอลหมดทุกอย่างนั่นแหละ ใบหน้าหวานยอมก้มลงเล็กน้อยเพื่อสบตากับเจ้าของวงแขนแกร่งที่ยังกอดรัดเขาไม่ยอมปล่อย จากมือที่วางเกร็ง ๆ ไว้บนไหล่แกร่งวงแขนเล็กเลื่อนไปโอบกอดรอบลำคออีกฝ่ายบ้าง

แสดงให้เห็นว่าถ้าแบคฮยอนไม่คิดถึงจะอยู่ตรงนี้เหรอ...

'รัก'

ยิ่งนึกถึงเสียงแหบพร่าแบบนี้กับดวงตาคู่นี้ที่มองเขามาตลอดหลายเดือน กับประโยคสั้น ๆ ที่ปลดล็อคทุกอย่าง

“พี่ชานยอล”

“ครับ?”

“เรา...” ดวงตาทั้งสองคู่สบกันไม่ห่างหัวใจจังหวะเดียวกันเต้นแรงจนควบคุมไม่ได้ คนตัวเล็กสูดหายใจรวบรวมความกล้าเข้าเต็มปอด “เราไม่เคยเข้าใจความรู้สึกแบบนี้...”

“...”

“ไม่เคยรู้ว่าการชอบใครสักคนมันเป็นแบบไหน”

           “...”

“แต่ตอนนี้เรารู้ตัวนะว่าเราชอบพี่ชานยอลมาก ๆ”

“...”

           “เราชอบพี่ชานยอลที่สุดเลย”

“...”

“เราคิดถึง เราอยากให้พี่ชานยอลกลับมากอด... แบบนี้”

วงแขนทั้งคู่โอบรอดกันแน่นขึ้นอัตโนมัติชานยอลอมยิ้มระหว่างตั้งใจฟังเด็กขี้เขินพ่นความรู้สึกออกมา ใบหน้าคมเอียงซบลงกับซอกคอขาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดริมฝีปากพรมจูบลงไปด้วยความเอ็นดูปนมันเขี้ยว

“อ้อนเก่ง”

“เราอยากอ้อนพี่ชานยอล”

อยู่ ๆ คนตัวโตก็ลุกพรวดขึ้นแบคฮยอนตกใจกอดรัดลำคอแกร่งแน่นร่างเล็ก ๆ ถูกรวบชึ้นจนตัวลอยบนท่อนแขนแกร่ง ดวงตาชวนเขินฉายอออกมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำให้คนในอ้อมแขนขนลุกซู่

“ไปอาบน้ำกันดีกว่า”

“ต แต่ข้าว--!!”

“พี่ว่าตอนนี้เราคงไม่หิวข้าวกันแล้ว”

รอยยิ้มแบบนี้มัน..!!!

แบคฮยอนกัดริมฝีปากล่างสลับกับเผยอปากครางแผ่วเรียวขาถูกคนขี้แกล้งดันออกจากกันโดยที่แบคฮยอนนั่งอยู่บนขอบอ่างคนตัวเล็กพยายามจะดันหัวอีกคนออกจากส่วนนั้นแต่ก็ต้องยอมแพ้เพราะสุดท้ายก็ต้องดึงมือกลับมาดันพยุงตัวเองไว้ก่อนจะร่วงลงไป

เสียงใสครางอื้ออึงเหมือนเป็นน้ำมันที่ราดลงบนกองเพลิงที่ชื่อชานยอล ปลายลิ้นเฉอะแฉะไล้ผ่านผิวเนื้ออ่อนคล้ายกำลังลิ้มรสของหวานที่แสนโปรดปราน

“พี่— ชานยอล ฮื้อ!”

ช่องทางสีสวยถูกรุกล้ำด้วยเรียวลิ้นแบคฮยอนพยายามจะหนีบขาเข้าหากันพี่ชานยอลแทบไม่ปล่อยให้เขาได้มีโอกาสหายใจด้วยซ้ำ

คนที่อยู่ในอ่างยันตัวขึ้นยืนเข่าเลียริมฝีปากอย่างกระหายและเป้าหมายต่อไปคงไม่พ้นยอดอกที่ชูชันอย่างหน้าไม่อาย

ท่อนเนื้อขนาดใหญ่ที่ทำเอาแบคฮยอนผวามาถึงสองครากำลังขยับเข้ามาที่เดิม แม้ครั้งนี้พี่ชานยอลจะดันเข้ามาอย่างง่ายดายแต่ก็ทำเอาเจ้าต้นอ่อนสะอื้นฮักก้อนใหญ่เพราะความเสียดเสียว

“อ่ะ..”

“อ่า...”

“อย่าพึ่งขยับนะ อึก..”

“เจ็บไหม” พ่อเสือหนุ่มถามเสียงพร่าตอนเห็นอีกคนตัวสั่นชานยอลเริ่มสำนึกได้ว่าส่วนนั้นของแบคฮยอนคงบอบช้ำไปหมดแล้ว จากตอนแรกที่จะตัดไฟแล้วถอดส่วนนั้นออกมาก็ต้องเงยหน้าครางเสียงพร่าเพราะแรงตอดรัด

แบคฮยอนจิกมือลงกับไหล่แกร่งแน่นคนตัวโตกว่าโน้มตัวลงมาให้เด็กน้อยที่กำลังหาที่พึ่งกอด ความอ่อนโยนแทบพังเมื่อแบคฮยอนส่งเสียงครางหงุงหงิงชิดใบหูเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าคล้ายกับกำลังทดสอบความอดทนของเขาอยู่

ชานยอลเคยบอกไปแล้วว่าเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน

“อ๊า!”

สะโพกสอบจงใจกระทั้นเข้ามาหนัก ๆ จนเด็กน้อยตัวสั่นเชิดหน้าขึ้นครางเสียงดังลั่นอย่างลืมตัว น้ำตาสีใสไหลออกจากหางตาอีกครั้งความคับแน่นและความเสียวซ่านที่เริ่มปนเปกันไม่ต่างกับเสียงน่าอายที่ก้องอยู่ภายในห้องน้ำ

เสียงทุ้มต่ำคำรามน่าขนลุกพี่ชานยอลมุมนี้ทำแบคฮยอนใจเต้นไม่เป็นส่ำทั้งความน่าตระหนกความน่ากลัวความน่าหลงไหลมีอยู่ครบอยู่ในตัวคนคนเดียว

“ไหนใครบอกว่าอยากอ้อนพี่ชานยอลกันนะ”

อีกคนผ่อนจังหวะลงแต่กลับไม่ได้หยุดขยับไปเลยเพียงแต่ขยับช้า ๆ พอให้ได้เสียงเสียงหวิวหลุดออกมา แก้มใสขึ้นสีระเรื่อรีบก้มหน้างุดลงกับแผงอกพี่ชานยอลกำลังแกล้งแบคฮยอนอีกแล้วเหรอนี่ไม่ใช่เวลาพูดเรื่องอ้อนกันเสียหน่อยอ่ะ

ลูกหมาเด็กคันฟันงับเข้ากันไหล่แกร่งเพราะต้งการเอาคืนที่พี่ชานยอลเอาแต่แกล้งให้เขาอาย แต่แบคฮยอนก็แพ้อีกแล้วคนตัวโตก้มลงมากระซิบเสียงพร่า “งับแบบนี้เรียกว่าอ้อนนะ ชอบตรงนี้เหรอ”

ไม่รอดแล้ว

สู้ไม่ไหว

แบคฮยอนจะต้องระเบิดตัวเองไปพร้มความเขินตอนนี้เลย

หมดเวลาแกล้งแล้วเพราะโดนแกล้งมาหลายรอบจัดแบคฮยอนถึงได้ตาปรือจนแทบจะลืมไม่ไหว ชายหนุ่มซบหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่นสลับเงยไปจูบขมับปลอบประโลมคนสะอื้นฮักไม่หยุด

“อื้อ อ๊า!”

แรงเสียดสีซ้ำ ๆ หนัก ๆ ที่จุดกระสันทำให้แบคฮยอนปลดปล่อยออกมาอย่างง่ายดายโดยที่ชานยอลไม่ได้แตะส่วนอ่อนไหวแม้แต่น้อย ช่องทางแน่นที่บีบรัดตุบ ๆ เร่งให้ชายหนุ่มพ่นน้ำขาวขุ่นเข้าไปในนั้นจนหมดสิ้น

เสียงหอบของทั้งคู่ดังสะท้อนแข่งกันภายในห้องน้ำคนตัวเล็กหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนค่อย ๆ คลายอ้อมแขนออกจากรอบคอแกร่ง สะดุ้งสลับครางฮือเป็นระยะเพราะเรียวนิ้วที่สอดเข้ามาทำความสะอาดให้

“พี่ชานยอลเอาแต่ใจ”

“ขอโทษครับ” พอได้ยินเสียงบ่นก็ยอมก้มหน้าฟังแบคฮยอนพูดด้วยความรู้สึกผิด

“แกล้งเราตั้งเยอะ เราเจ็บไปหมดเลยอะ” แต่ประโยคต่อมาก็ทำคนขรึมชะงักขมวดคิ้ววุ่น หูเขากำลังฝาดหรือเปล่านะ? “ทีหลังไม่ทำรุนแรงไม่ได้เหรอ...”

จบประโยคสุดท้ายเสียงทุ้มก็หลุดหัวเราะ แบคฮยอนจะรู้ตัวหรือเปล่านะว่าพูดอะไรออกมา แบบนี้ก็เรียกว่ากำลังอ้อนชัด ๆ

ฮ่ะ ๆ แน่นอนว่าครั้งหน้าพี่จะอ่อนโยนมากกว่านี้อีกครับ..

ส่วนแบคฮยอนที่เอาแต่บ่นหงุงหงิงทั้ง ๆ ที่ลืมตาไม่ขึ้นจำได้เพียงว่าพี่ชานยอลตั้งใจทำความสะอาดกระทั่งช้อนตัวอุ้มเขาออกมาจากห้องน้ำและพอร่างกายสัมผัสกับผนเตียงแบคฮยอนก็หลับปุ๋ยไปทั้งแบบนั้นเลย...

100%

TALK

อันนี้เป็นพาร์ทที่เราเคลมไว้ว่าจะมีเพิ่มเติมให้ในเล่มค่ะ

แต่เราดันพลาดที่น่าจะไปเขียนเพิ่มเติมผิดไฟล์

แล้วไม่ได้เช็คให้ละเอียดก่อนส่งโรงพิมพ์ว่าในเล่มขาดฉากนี้

จริง ๆ ไม่ใช่พาร์ทใหญ่หวือหวาอะไรแต่เราอยากให้อ่านจริง ๆ นะ

เราต้องขอโทษนะคะที่ทำให้เกิดความผิดพลาดขึ้นอีกแล้ว T_T

เราขออนุญาตลงให้อ่านในเว็บนะคะ

แล้วเราจะเขียนตอนพิเศษไถ่โทษอีก 1 ตอนนะคะ ;-;

ขอโทษจากใจอีกครั้งค่ะ

[OS] - 'Closer to you'

[OS]

- Closer to you -

*

*

*

เหมือนครั้งที่แล้วไม่มีผิด ไอ้คนที่บอกเขาว่าจะพาเขากลับมานอนนั่นน่ะ..

แบคฮยอนตาลีตาเหลือกถดตัวหนีคนโรคจิตที่ฉีกยิ้มกว้างใส่เขาพร้อมพยักหน้ารัว ๆ เหมือนจะบอกให้แบคฮยอนเห็นด้วย แต่ไม่รู้เหรอว่าหน้าตัวเองตอนนี้น่ะมันน่ากลัว!

"หยุดความคิดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้คนทะลึ่ง.."

"ไรอะ ยังไม่ได้คิดไรเลย" ปากปฏิเสธแต่มือหนาวางหมับลงบนสะโพกแน่นดังหมับ

"ชะ ชานยอล!"

ร่างเล็กถูกล็อคไว้ด้วยสองมือ คนใต้ร่างดิ้นกุกกักแต่ยิ่งดิ้นชานยอลก็ยิ่งรั้งร่างเขาเข้าหาตัวจนตอนนี้ผิวกายที่มีเพียงเนื้อผ้าบาง ๆ กั้นแนบกันไปหมดแล้ว

"ขอจูบเฉย ๆ"

"แค่จูบใช่ไหม?"

"ครับ ตอนนี้ขอแต่จูบ แต่ถ้ามีอะไรต่อจากนั่นเป็นเรื่องของอนาคต"

"นั่นไง!!"

"นะ..."

"นะอะไรเล่า!" คนตัวเล็กทำหน้าตาตื่นเพราะทั้งกลัวคนที่คร่อมอยู่ กลัวใครจะเข้ามาเห็นอะไรอีก กลัวอีกคนจะไปงานเลี้ยงไม่ทันก็ด้วย "ชานยอล.. น้องรอ.. คนอื่นก็รออยู่นะ..."

"ไม่ใช่ปัญหา"

"ดื้อรั้นจังวะ"

"เธอนั่นแหละ"

"เธอนู้นนนน รั้นที่สุด!"

"ถ้าเธอไม่ยอมนะ...." ใช้สองนิ้วแตะแก้มนุ่มนิ่มที่เด้งสู้มือเบา ๆ หรี่ตามองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ปกติเขาจะมองมันแบบนี้นาน ๆ ไม่ได้ กลัวอดใจไม่ไหวจนเผลอฟัดต่อหน้าคนอื่น

"ทำไม จะบังคับเหรอ"

"หึ จะขอจนกว่าจะยอมเลยครับ"

คนตัวโตกว่าเบะปากเป็นเด็กงอแงแล้วถดตัวที่คร่อมอยู่ลงมาซบหน้ากับแผ่นอกอีกคน สอดท่อนแขนเข้าไปกอดรัดร่างกายบอบบางถูไถแก้มกับแผ่นอกอีกคนหวังให้ใจอ่อน

"ไปหาเพื่อนได้แล้ว"

"ทำไมไล่จังอะ ไม่อยากอยู่ด้วยเหรอ" เบะริมฝีปากใส่แฟนตัวเล็กอย่างน้อยใจซบหน้าลงกับแผ่นอกพูดเสียงอู้อี้ "นี่คิดถึงอะ เนี่ยขอจูบก็ไม่ให้ ก็ไม่บังคับเลยนะ นี่ขอยืดเวลาอยู่ด้วยเพราะพรุ่งนี้ก็แยกกันทำงาน ไม่ได้เจอกันอีกหลายวันเลยนะแบคฮยอน..."

"..."

"ขอกำลังใจเยอะ ๆ ไม่ได้เหรอ นี่คิดถึงเธอที่สุดในโลกเลยรู้เปล่า"

แบคฮยอนเม้มริมฝีปากแน่นดวงตากรอกไปมาอย่างชั่งใจ จะพูดยังไงดีที่ชานยอลรู้สึกแบคฮยอนก็รู้สึกไม่ต่างกัน ไม่งั้นพิรู้ว่าตอนบ่ายเจ้าตัวว่างจะรีบมาหาถึงห้องทำไมเล่า...

แต่เขินไงทำไมไอ้คนตัวโตนี่ไม่เข้าใจอะ!

คนตัวเล็กค่อย ๆ ขยับยันตัวขึ้นนั่งชานยอลถึงได้ลุกขึ้นมาทำหน้าหงอย แต่หงอยได้ไม่ถึงนาทีก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อแบคฮยอนยกมือขึ้นทาบแก้มทั้งสองข้างดึงชานยอลให้โน้มลงไปหา

สบตาครู่เดียวก็หลับพริ้มลงพร้อมริมฝีปากที่ทาบกัน

แบคฮยอนเริ่มว่ะ!

เรียวลิ้นเล็กเป็นคนแทรกเข้าไปก่อนชานยอลจะตอบสนองกลับมาทันที เสียงเฉอะแฉะดังในหูเรียกเลือดให้สูบฉีดไปทั้งใบหน้า

ท่อนแขนรั้งรอบเอวคอดไว้กับตัวมืออีกข้างพยุงท้ายทอยอีกคนให้เงยขึ้นแล้วละเลงความคิดถึงลงกับจูบที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

คนตัวเล็กกว่าหอบแฮ่กตอนอีกคนผละออกมาให้หายใจ ชานยอลจูบมุมปากซับน้ำสีใสอย่างหลงไหล มองกันผ่านสายตาหยาดเยิ้ม

"แบคฮยอน"

"อื้อ.."

"ได้ไหม"

ชานยอลถามเสียงพร่าเรียวนิ้วเกี่ยวไว้กับขอบกางเกงยางยืดที่คนตัวเล็กใส่อยู่ สบตาคล้ายกำลังขออนุญาต

และคนตัวโตก็ต้องเบิกตาเมื่อมือเรียวสวยแตะลงบนหลังมือเขาก่อนจะค่อย ๆ จับพาให้ขยับลงเหมือนเป็นคำตอบว่าชานยอลสามารถรั้งกางเกงตัวนี้ออกได้

เหมือนสติทุกอย่างจดจ่ออยู่ที่ดวงตาทั้งคู่ตอนนี้แบคฮยอนถึงได้ถูกปลดเปลืองเสื้อผ้าออกไปเหลือเพียงเสื้อยืดสีดำตัวโคร่งที่ถูกรั้งขึ้นไปกองบนเนินอกแล้วในที่สุดก็ถูกโยนลงไปอยู่ข้างเตียง

ร่างกายขาวเนียนตรงหน้ากำลังทำชานยอลละสายตาไปไม่ได้ แบคฮยอนเชยคางอีกคนขึ้นจากการจ้องมองร่างกายเขาเสียที แต่กลับต้องอายกว่าเดิมเมื่อต้องสบตากับดวงตาคู่นี้

ให้ตาย สายตาชานยอลเหมือนเปลวไฟที่กำลังละลายน้ำแข็งเลย...

ร่างบอบบางคล้ายถูกละลายให้เอนลงตามแรงกดจูบ ชานยอลขบเม้มริมฝีปากเยลลี่สลับกับการทาบลงบนซอกคอขาวเนียน

"ชานยอล อื้อ หะ ห้ามให้เป็นรอยนะ.."

แบคฮยอนร้องห้ามเสียงสั่นเมื่อชานยอลเผลอขบเม้มจนเขาสะดุ้ง ชานยอลรู้อยู่แล้วว่ามันอันตรายถ้าเกิดพลาดจนมีใครมองเห็นแต่เขาก็ละปลายจมูกและริมฝีปากออกจากซอกคอหอม ๆ นี้ไม่ได้เลย

ร่างกายที่รู้จักกันดีผลัดกันปรนเปรออีกฝ่ายอย่างเอาใจ แบคฮยอนส่งเสียงครางกระท่อนกระแท่นงับฟันซี่เล็กลงกับบ่าแข็งแกร่งมือหนาชักรูดส่วนอ่อนไหวจนคนในหอบแขนหอบแฮ่กอย่างหมดแรง

ชานยอลยันเข่าขึ้นถอดเสื้อผ้าออกด้วยความร้อนใจ ลมหายใจผิดจังหวะคำรามออกมาเสียงพร่าสัมผัสอุ่นจากมือนุ่มนิ่มกำลังรูดรั้งสวนแข็งขืนของเขาระหว่างที่กำลังดึงเสื้อยืดออกจากหัว

คนตัวเล็กช้อนดวงตาขึ้นมองพร้อมขยับมือเรียวอย่างเอาใจ

ไหนไล่เขาให้ไปหาเพื่อนนักหนาไงแบคฮยอน?

ริมฝีปากจิ้มลิ้มก้มลงจุ๊บส่วนปลายแข็งขืนจนกระตุกสู้มือ ชานยอลพ่นลมหายใจออกมากัดกรามจนนูนเป็นสันหน้าท้องแน่นกล้ามเกร็งจนเส้นเลือดปูนโปน

ซนได้ไม่นานก็ถูกอีกคนดันลงกับผืนเตียง ร่างกายขาวเนียน ฟันซี่เล็กงับริมฝีปากล่าง กวงตาฉ่ำวาวช้อนมองเหมือนจะทำให้เขาหมดความอดทนให้ได้

เรียวขาขาวถูกยกดันขึ้นในท่าทางน่าอายโชว์สะโพกแน่น ๆ น่ามันเขี้ยวแล้วก็ถูกจัดการด้วยใบหน้าคมที่ซุกลงมา ฟันและริมฝีปากหยักตะโบมงับเนื้อนุ่มไม่หยุด

"อื้อ!"

เรียวลิ้นร้อนแตะไปที่ซอกขาทุกมุมแกล้งเลียตวัดผ่านปากช่องทางสีสวยที่กระตุกบีบรัดตามแรงอารมณ์ ชานยอลจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดตัวเองที่พยายามจะแกล้งแบคฮยอนแต่กลับเป็นตัวเองที่กำลังจะทนไม่ไหว

"ถ้าคอไม่ได้ งั้นดูดตรงนี้นะ"

คำพูดคำจาน่าอายไหลออกจากปากไอ้คนตัวโตไม่หยุด ชานยอลทำอย่างที่พูดด้วยการก้มลงขบเม้มฟักก้อนลูกพีชแน่น ๆ จนขึ้นรอยจ้ำสีกุหลาบให้หายมันเขี้ยว

ชานยอลต้องการแสดงความเป็นเจ้าของหนัก ๆ เขาชอบตอนที่เขาได้เห็นมันตรงนี้ 'คนเดียว'

"ชะ ชานยอล.."

"ครับ?"

"พอ.. อ๊ะ!"

แสบนักเรื่องทำคนเสียอาการ

มือเรียวยกมาดันหัวอีกคนออกก่อนตัวเขาจะขาดใจลิ้นชื่นแฉะยังคงทำหน้าที่รวมถึงเรียวนิ้วที่เริ่มสอดแทรกเข้ามาเปิดทาง ส่วนอ่อนไหวถูกมือหนาอีกข้างชักรูดขึ้นลงตามจังหวะ

การถูกแกล้งจากทั้งหน้าทั้งหลังทำแบคฮยอนสมองขาวโพลนแต่ก็ต้องหยุดกึกมานอนน้ำตาคลอเพราะชานยอลหยุดทุกอย่างกระทันหัน

"คิดถึงไหม"

"อ่ะ.."

"ไม่เหรอ?"

"อื้อ.. คิดถึง.."

"ชอบไหม" คำถามกำกวมมาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก

"ทำไมต้องถามตอนนี้ด้วยเล่า..."

"อยากได้ยินตอนนี้ ตอบเร็วครับ"

ท่อนเอ็นแข็งขืนถูกจับมาถูไถที่ปากทางไปมาแต่ไม่ยอมดันเข้ามาเสียที ปลายเท้าแบคฮยอนจิกเกร็งแอ่นอกหอบแฮ่กเมื่อความรู้สึกค้างคาพุ่งสูงจนอยากร้องไห้ ส่วนปลายถูกดันเข้าไปช้า ๆ ก่อนจะดึงออกแล้วทำแบบเดิมซ้ำ ๆ

"ชอบ อื้อ!.. ชอบแค่เธอนั่นแหละ อ๊ะ!!"

สะโพกสอบกันท่อนกายใหญ่โตเข้าไปจนสุดลำคนตัวเล็กแอ่นอกเชิดหน้าอ้าปากครางเสียงสั่น ในขณะที่คนจงใจแกล้งก็คำรามออกมาแบบกลั้นไม่อยู่

โน้มกายลงไปฟัดยอดอกสีสดระหว่างรอให้แบคฮยอนคุ่นชินเพราะแรงตอดรัดหนัก ๆ ทำเขาแทบกายขยับไม่ได้

"อ่า ชอบจริง ๆ ด้วย"

ฟาดมือลงบนแผ่นอกแกร่งแรง ๆ เนี่ย พอหลอกให้เขาพูดแล้วก็เอามาแกล้งให้อายอีกทอดนึง ไอ้คนนิสัยไม่ดี..

ทาบริมฝีปากลงไปที่ส่วนเดียวกันขบเม้มดูดดึงชดเชยช่วงเวลาที่แทบไม่ได้เจอหน้ากันนอกจากวิดีโอคอลมี่เปิดทิ้งไว้แล้วต่างคนต่างทำงานหรือหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

เสียงสั่นครืดคราดจากมือถือบนโต๊ะทำงานไม่ได้รับความสนใจ ถ้าไม่เป็นเซฮุนก็คงเป็นแก๊งทำเพลงที่เริ่มโทรตามพ่องาน ไม่ใช่ชานยอลจะหาเรื่องโดดแต่แค่ขอใช้เวลากับแฟนตัวเล็กของเขาก่อนแค่นั้นเองน่า..

จะปฏิเสธว่าไม่ได้คิดจะทำเรื่องแบบนี้กับแบคฮยอนตั้งแต่แรกก็ไม่ได้ ใช่ เขาคิด คนไม่เจอหน้าแฟนนาน ๆ มะนอดคิดได้จริงเหรอวะ?

การนั่งมองหน้ากันเฉย ๆ หรือแค่กอดให้หายคิดถึงมันก็ดี แต่การแสดงความรักกันผ่านร่างกายมันรู้สึกมากกว่า แบคฮยอนก็คิดแบบนั้น เขารู้..

วงแขนเล็กกอดรอบคอแกร่งแน่นดิ๊กปลายนิ้วขรูดลงบนแผ่นหลังเบา ๆ เมื่อชานยอลกระแทกกระทั้นเข้าไปแรง ๆ

สอดแขนทั้งสองข้างเข้าใต้ข้อพับขากางออกกว้างกว่าเดิมขยับใส่จุกที่เขารู้จักดีอยากเอาใจ จงใจขยับเนอบนาบแต่เน้นให้อีกคนปล่อยเสียงครางหวานให้ได้ยิน

เสียงที่ชานยอลชอบเสมอไม่ว่าจะร้องเพลง พูด หรือแม้กระทั่งตอนนี้

"อ๊ะ อ๊า! ชะ ชานยอล..!"

ตอนเรียกชื่อเขาก็ด้วย

สะโพกสอบยังคงทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง แต่อีกคนกลับไม่ยอมให้แบคฮยอนปลดปล่อยจงใจขยับให้เขาทนไม่ได้แล้วก็ชะลอลงเหมือนจะทรมานกัน ลดใบหน้าลงมางับยอดอกสีสวยจนแอ่นขึ้นไม่ติดเตียง

เสียงหยาบโลนของหน้าขาและสโพกดังระงมแข่งกับเสียงคำรามและกรีดร้องของทั้งคู่

ชานยอลทำอยู่แบบนั้น ท่อนกายแข็งขืนถูกดึงออกมาเกือบหลุดก่อนจะดันมิดด้ามเข้าไปหาจุดกระสันซ้ำ ๆ ปลายนิ้วลาดลงบนท่อนกายขนาดเล็ก

"อ๊า!!"

แบคฮยอนหลับตาปี๋เผยอปากร้องเสียงหลงแอ่นกายครูดเล็บลงกับท่อนแขนอีกคนตอนที่ในหัวที่ขาวโพลนมีพลุจุดเต็มไปหมด หน้าท้องภายใจร้อนวูบเมื่อน้ำสีขาวจุ่นถูกปลดปล่อยเข้าไปข้างใน

"อ่า..."

"ฮะ.. แฮ่ก"

ขยับเข้าออกเนิบนาบอยู่แบบนั้นรีดความคิดถึงให้หมดก่อนจะค่อย ๆ หยุดลงแล้วดึงท่อนกายออกให้แบคฮยอนได้หายใจ

เคลื่อนใบหน้าลงไปจูบซับขมับชื้นเหงื่อพร้อมหอมแก้มโมจิฟอดใหญ่ทั้งสองข้าง

แบคฮยอนกระพรอบตาช้า ๆ สบตากับดวงตาที่เขาก็คิดถึงไม่ต่างกัน กอดรอบคออีกคนไม่ห่างยื่นหน้าไปจุ๊บมุมปากคนเจ้าเล่ห์อย่างออดอ้อน

"ได้กำลังใจพอยัง ตามใจที่สุดแล้วนะ.."

"ใครบอกว่าเมื่อกี้ขอกำลังใจอะ เมื่อกี้คือค่าคิดถึงล้วน ๆ"

"ฮะ.."

"กำลังใจอยู่นี่ครับ ~ ~ ~"

พูดจบก็ผิวปากเหมือนอารมณ์ดีแต่มันกลับเป็นเสียงผิวปากที่แบคฮยอนขนลุกซู่ไปหมด ไม่ทันได้ตกใจเสร็จ ท่อนกายแข็งขืนที่เล่นงานเขาแทบขาดใจถูกดันเข้ามาที่เดิมอีกครั้ง

แล้วชานยอลก็ทำแบบเดิมอีกครั้ง...

ไม่น่าหลงกลคนเจ้าเล่ห์เลย...

*

*

*

ในห้องจัดเลี้ยงขนาดกลางดังระงมไปด้วยเสียงเพลงแต่เสียงคุยด้วยความยินดีแห่งการเฉลิมฉลอง ชานยอลเดินผิวปากอมยิ้มตั้งแต่เข้างานมาจนเซฮุนอดหมั่นไส้ไม่ได้

ท่อนแขนแกร่งข้างที่มีรอยสักเท่ ๆ อยู่ตอนนี้ถูกพรางไปด้วยรอยขีดข่วนเป็นทางยาวและเหมือนว่าจะหายเข้าไปในแขนเสื้อโอเวอร์ไซส์ตัวนี้ด้วย

'โหหห นี่โดนไรมาอะ'

'ลูกหมาข่วน'

'ลูกหมา?'

'อือ'

'พี่มีหมามากจากไหนวะ เฟ่นอะเหรอ ไหนเฟ่นอยู่บ้านแม่'

'ไม่ใช่เฟ่น หมาอีกตัวหมาที่หออะ ตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ ขนฟู ๆ แก้มนุ่ม ๆ หน่อย'

'ฮะ... มีเหรอ หมาไหนอะ'

'เถอะน่า ตัวนั้นแหละ ตัวที่น่ารักฉิบหายเลย พูดแล้วอยากกลับไปฟัดชะมัด...'

ชนแก้วเสร็จชานยอลกฌยกแก้วขึ้นซดหมดรวดเดียวก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อตอบข้อความจากลูกหมาที่ข่วนแขนเขาจนเป็นรอยมาให้โดนทัก ชานยอลรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้าตอนที่แค่เห็นข้อความแบคฮยอนก็ยิ้มจนเมื่อยแก้มไปหมด แล้วแบบนี้เขาจะไปไหนรอด

          baekhyunee_exo : ถึงรึยัง

real_pcy : ถึงแล้วครับ

baekhyunee_exo : ห้ามเมานะ

baekhyunee_exo : ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วย

real_pcy : รับทราบครับที่รัก

real_pcy : ไม่ต้องคิดถึงจนนอนร้องไห้นะ

real_pcy : นอนพักผ่อนรอเยอะ ๆ ตอนนี้คิดถึงมาก

real_pcy : เดี๋ยวจะรีบกลับไปดูแลเธอต่อน้าาาา

baekhyunee_exo : ไอ้บ้า!!

ที่แปลว่ารัก.. :-p

TALK

ขอโทษคนที่บอกว่าน่ารักนะคะ ความน่ารักถูกกลืนกินไปหมดแล้ว //ดมกาว

อ่านจบแล้วฝากคอมเมนต์เปงกำลังไตให้เราด้วยนาคา ถ้ามีคนชอบจาได้แอบแวปมาเรื่อย ๆ ;-;

หรือไม่ถนัดเมนต์ก็ไปเจอกันที่ได้แท็ก #mustCByou เบยค้าบ

ปล. เนื้อหาทั้งหมดเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น

โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพ ;-;