[OS]
- Closer to you -
*
*
*
เหมือนครั้งที่แล้วไม่มีผิด
ไอ้คนที่บอกเขาว่าจะพาเขากลับมานอนนั่นน่ะ..
แบคฮยอนตาลีตาเหลือกถดตัวหนีคนโรคจิตที่ฉีกยิ้มกว้างใส่เขาพร้อมพยักหน้ารัว
ๆ เหมือนจะบอกให้แบคฮยอนเห็นด้วย แต่ไม่รู้เหรอว่าหน้าตัวเองตอนนี้น่ะมันน่ากลัว!
"หยุดความคิดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้คนทะลึ่ง.."
"ไรอะ ยังไม่ได้คิดไรเลย" ปากปฏิเสธแต่มือหนาวางหมับลงบนสะโพกแน่นดังหมับ
"ชะ ชานยอล!"
ร่างเล็กถูกล็อคไว้ด้วยสองมือ
คนใต้ร่างดิ้นกุกกักแต่ยิ่งดิ้นชานยอลก็ยิ่งรั้งร่างเขาเข้าหาตัวจนตอนนี้ผิวกายที่มีเพียงเนื้อผ้าบาง
ๆ กั้นแนบกันไปหมดแล้ว
"ขอจูบเฉย ๆ"
"แค่จูบใช่ไหม?"
"ครับ ตอนนี้ขอแต่จูบ แต่ถ้ามีอะไรต่อจากนั่นเป็นเรื่องของอนาคต"
"นั่นไง!!"
"นะ..."
"นะอะไรเล่า!" คนตัวเล็กทำหน้าตาตื่นเพราะทั้งกลัวคนที่คร่อมอยู่
กลัวใครจะเข้ามาเห็นอะไรอีก กลัวอีกคนจะไปงานเลี้ยงไม่ทันก็ด้วย "ชานยอล..
น้องรอ.. คนอื่นก็รออยู่นะ..."
"ไม่ใช่ปัญหา"
"ดื้อรั้นจังวะ"
"เธอนั่นแหละ"
"เธอนู้นนนน รั้นที่สุด!"
"ถ้าเธอไม่ยอมนะ...." ใช้สองนิ้วแตะแก้มนุ่มนิ่มที่เด้งสู้มือเบา ๆ
หรี่ตามองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ปกติเขาจะมองมันแบบนี้นาน ๆ ไม่ได้
กลัวอดใจไม่ไหวจนเผลอฟัดต่อหน้าคนอื่น
"ทำไม จะบังคับเหรอ"
"หึ จะขอจนกว่าจะยอมเลยครับ"
คนตัวโตกว่าเบะปากเป็นเด็กงอแงแล้วถดตัวที่คร่อมอยู่ลงมาซบหน้ากับแผ่นอกอีกคน
สอดท่อนแขนเข้าไปกอดรัดร่างกายบอบบางถูไถแก้มกับแผ่นอกอีกคนหวังให้ใจอ่อน
"ไปหาเพื่อนได้แล้ว"
"ทำไมไล่จังอะ ไม่อยากอยู่ด้วยเหรอ"
เบะริมฝีปากใส่แฟนตัวเล็กอย่างน้อยใจซบหน้าลงกับแผ่นอกพูดเสียงอู้อี้
"นี่คิดถึงอะ เนี่ยขอจูบก็ไม่ให้ ก็ไม่บังคับเลยนะ
นี่ขอยืดเวลาอยู่ด้วยเพราะพรุ่งนี้ก็แยกกันทำงาน
ไม่ได้เจอกันอีกหลายวันเลยนะแบคฮยอน..."
"..."
"ขอกำลังใจเยอะ ๆ ไม่ได้เหรอ นี่คิดถึงเธอที่สุดในโลกเลยรู้เปล่า"
แบคฮยอนเม้มริมฝีปากแน่นดวงตากรอกไปมาอย่างชั่งใจ
จะพูดยังไงดีที่ชานยอลรู้สึกแบคฮยอนก็รู้สึกไม่ต่างกัน
ไม่งั้นพิรู้ว่าตอนบ่ายเจ้าตัวว่างจะรีบมาหาถึงห้องทำไมเล่า...
แต่เขินไงทำไมไอ้คนตัวโตนี่ไม่เข้าใจอะ!
คนตัวเล็กค่อย
ๆ ขยับยันตัวขึ้นนั่งชานยอลถึงได้ลุกขึ้นมาทำหน้าหงอย
แต่หงอยได้ไม่ถึงนาทีก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อแบคฮยอนยกมือขึ้นทาบแก้มทั้งสองข้างดึงชานยอลให้โน้มลงไปหา
สบตาครู่เดียวก็หลับพริ้มลงพร้อมริมฝีปากที่ทาบกัน
แบคฮยอนเริ่มว่ะ!
เรียวลิ้นเล็กเป็นคนแทรกเข้าไปก่อนชานยอลจะตอบสนองกลับมาทันที
เสียงเฉอะแฉะดังในหูเรียกเลือดให้สูบฉีดไปทั้งใบหน้า
ท่อนแขนรั้งรอบเอวคอดไว้กับตัวมืออีกข้างพยุงท้ายทอยอีกคนให้เงยขึ้นแล้วละเลงความคิดถึงลงกับจูบที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อย
ๆ
คนตัวเล็กกว่าหอบแฮ่กตอนอีกคนผละออกมาให้หายใจ
ชานยอลจูบมุมปากซับน้ำสีใสอย่างหลงไหล มองกันผ่านสายตาหยาดเยิ้ม
"แบคฮยอน"
"อื้อ.."
"ได้ไหม"
ชานยอลถามเสียงพร่าเรียวนิ้วเกี่ยวไว้กับขอบกางเกงยางยืดที่คนตัวเล็กใส่อยู่
สบตาคล้ายกำลังขออนุญาต
และคนตัวโตก็ต้องเบิกตาเมื่อมือเรียวสวยแตะลงบนหลังมือเขาก่อนจะค่อย
ๆ จับพาให้ขยับลงเหมือนเป็นคำตอบว่าชานยอลสามารถรั้งกางเกงตัวนี้ออกได้
เหมือนสติทุกอย่างจดจ่ออยู่ที่ดวงตาทั้งคู่ตอนนี้แบคฮยอนถึงได้ถูกปลดเปลืองเสื้อผ้าออกไปเหลือเพียงเสื้อยืดสีดำตัวโคร่งที่ถูกรั้งขึ้นไปกองบนเนินอกแล้วในที่สุดก็ถูกโยนลงไปอยู่ข้างเตียง
ร่างกายขาวเนียนตรงหน้ากำลังทำชานยอลละสายตาไปไม่ได้
แบคฮยอนเชยคางอีกคนขึ้นจากการจ้องมองร่างกายเขาเสียที
แต่กลับต้องอายกว่าเดิมเมื่อต้องสบตากับดวงตาคู่นี้
ให้ตาย
สายตาชานยอลเหมือนเปลวไฟที่กำลังละลายน้ำแข็งเลย...
ร่างบอบบางคล้ายถูกละลายให้เอนลงตามแรงกดจูบ
ชานยอลขบเม้มริมฝีปากเยลลี่สลับกับการทาบลงบนซอกคอขาวเนียน
"ชานยอล อื้อ หะ ห้ามให้เป็นรอยนะ.."
แบคฮยอนร้องห้ามเสียงสั่นเมื่อชานยอลเผลอขบเม้มจนเขาสะดุ้ง
ชานยอลรู้อยู่แล้วว่ามันอันตรายถ้าเกิดพลาดจนมีใครมองเห็นแต่เขาก็ละปลายจมูกและริมฝีปากออกจากซอกคอหอม
ๆ นี้ไม่ได้เลย
ร่างกายที่รู้จักกันดีผลัดกันปรนเปรออีกฝ่ายอย่างเอาใจ
แบคฮยอนส่งเสียงครางกระท่อนกระแท่นงับฟันซี่เล็กลงกับบ่าแข็งแกร่งมือหนาชักรูดส่วนอ่อนไหวจนคนในหอบแขนหอบแฮ่กอย่างหมดแรง
ชานยอลยันเข่าขึ้นถอดเสื้อผ้าออกด้วยความร้อนใจ
ลมหายใจผิดจังหวะคำรามออกมาเสียงพร่าสัมผัสอุ่นจากมือนุ่มนิ่มกำลังรูดรั้งสวนแข็งขืนของเขาระหว่างที่กำลังดึงเสื้อยืดออกจากหัว
คนตัวเล็กช้อนดวงตาขึ้นมองพร้อมขยับมือเรียวอย่างเอาใจ
ไหนไล่เขาให้ไปหาเพื่อนนักหนาไงแบคฮยอน?
ริมฝีปากจิ้มลิ้มก้มลงจุ๊บส่วนปลายแข็งขืนจนกระตุกสู้มือ
ชานยอลพ่นลมหายใจออกมากัดกรามจนนูนเป็นสันหน้าท้องแน่นกล้ามเกร็งจนเส้นเลือดปูนโปน
ซนได้ไม่นานก็ถูกอีกคนดันลงกับผืนเตียง
ร่างกายขาวเนียน ฟันซี่เล็กงับริมฝีปากล่าง กวงตาฉ่ำวาวช้อนมองเหมือนจะทำให้เขาหมดความอดทนให้ได้
เรียวขาขาวถูกยกดันขึ้นในท่าทางน่าอายโชว์สะโพกแน่น
ๆ น่ามันเขี้ยวแล้วก็ถูกจัดการด้วยใบหน้าคมที่ซุกลงมา
ฟันและริมฝีปากหยักตะโบมงับเนื้อนุ่มไม่หยุด
"อื้อ!"
เรียวลิ้นร้อนแตะไปที่ซอกขาทุกมุมแกล้งเลียตวัดผ่านปากช่องทางสีสวยที่กระตุกบีบรัดตามแรงอารมณ์
ชานยอลจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดตัวเองที่พยายามจะแกล้งแบคฮยอนแต่กลับเป็นตัวเองที่กำลังจะทนไม่ไหว
"ถ้าคอไม่ได้ งั้นดูดตรงนี้นะ"
คำพูดคำจาน่าอายไหลออกจากปากไอ้คนตัวโตไม่หยุด
ชานยอลทำอย่างที่พูดด้วยการก้มลงขบเม้มฟักก้อนลูกพีชแน่น ๆ
จนขึ้นรอยจ้ำสีกุหลาบให้หายมันเขี้ยว
ชานยอลต้องการแสดงความเป็นเจ้าของหนัก
ๆ เขาชอบตอนที่เขาได้เห็นมันตรงนี้ 'คนเดียว'
"ชะ ชานยอล.."
"ครับ?"
"พอ.. อ๊ะ!"
แสบนักเรื่องทำคนเสียอาการ
มือเรียวยกมาดันหัวอีกคนออกก่อนตัวเขาจะขาดใจลิ้นชื่นแฉะยังคงทำหน้าที่รวมถึงเรียวนิ้วที่เริ่มสอดแทรกเข้ามาเปิดทาง
ส่วนอ่อนไหวถูกมือหนาอีกข้างชักรูดขึ้นลงตามจังหวะ
การถูกแกล้งจากทั้งหน้าทั้งหลังทำแบคฮยอนสมองขาวโพลนแต่ก็ต้องหยุดกึกมานอนน้ำตาคลอเพราะชานยอลหยุดทุกอย่างกระทันหัน
"คิดถึงไหม"
"อ่ะ.."
"ไม่เหรอ?"
"อื้อ.. คิดถึง.."
"ชอบไหม" คำถามกำกวมมาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก
"ทำไมต้องถามตอนนี้ด้วยเล่า..."
"อยากได้ยินตอนนี้ ตอบเร็วครับ"
ท่อนเอ็นแข็งขืนถูกจับมาถูไถที่ปากทางไปมาแต่ไม่ยอมดันเข้ามาเสียที
ปลายเท้าแบคฮยอนจิกเกร็งแอ่นอกหอบแฮ่กเมื่อความรู้สึกค้างคาพุ่งสูงจนอยากร้องไห้
ส่วนปลายถูกดันเข้าไปช้า ๆ ก่อนจะดึงออกแล้วทำแบบเดิมซ้ำ ๆ
"ชอบ อื้อ!.. ชอบแค่เธอนั่นแหละ อ๊ะ!!"
สะโพกสอบกันท่อนกายใหญ่โตเข้าไปจนสุดลำคนตัวเล็กแอ่นอกเชิดหน้าอ้าปากครางเสียงสั่น
ในขณะที่คนจงใจแกล้งก็คำรามออกมาแบบกลั้นไม่อยู่
โน้มกายลงไปฟัดยอดอกสีสดระหว่างรอให้แบคฮยอนคุ่นชินเพราะแรงตอดรัดหนัก
ๆ ทำเขาแทบกายขยับไม่ได้
"อ่า ชอบจริง ๆ ด้วย"
ฟาดมือลงบนแผ่นอกแกร่งแรง
ๆ เนี่ย พอหลอกให้เขาพูดแล้วก็เอามาแกล้งให้อายอีกทอดนึง ไอ้คนนิสัยไม่ดี..
ทาบริมฝีปากลงไปที่ส่วนเดียวกันขบเม้มดูดดึงชดเชยช่วงเวลาที่แทบไม่ได้เจอหน้ากันนอกจากวิดีโอคอลมี่เปิดทิ้งไว้แล้วต่างคนต่างทำงานหรือหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
เสียงสั่นครืดคราดจากมือถือบนโต๊ะทำงานไม่ได้รับความสนใจ
ถ้าไม่เป็นเซฮุนก็คงเป็นแก๊งทำเพลงที่เริ่มโทรตามพ่องาน ไม่ใช่ชานยอลจะหาเรื่องโดดแต่แค่ขอใช้เวลากับแฟนตัวเล็กของเขาก่อนแค่นั้นเองน่า..
จะปฏิเสธว่าไม่ได้คิดจะทำเรื่องแบบนี้กับแบคฮยอนตั้งแต่แรกก็ไม่ได้
ใช่ เขาคิด คนไม่เจอหน้าแฟนนาน ๆ มะนอดคิดได้จริงเหรอวะ?
การนั่งมองหน้ากันเฉย
ๆ หรือแค่กอดให้หายคิดถึงมันก็ดี แต่การแสดงความรักกันผ่านร่างกายมันรู้สึกมากกว่า
แบคฮยอนก็คิดแบบนั้น เขารู้..
วงแขนเล็กกอดรอบคอแกร่งแน่นดิ๊กปลายนิ้วขรูดลงบนแผ่นหลังเบา
ๆ เมื่อชานยอลกระแทกกระทั้นเข้าไปแรง ๆ
สอดแขนทั้งสองข้างเข้าใต้ข้อพับขากางออกกว้างกว่าเดิมขยับใส่จุกที่เขารู้จักดีอยากเอาใจ
จงใจขยับเนอบนาบแต่เน้นให้อีกคนปล่อยเสียงครางหวานให้ได้ยิน
เสียงที่ชานยอลชอบเสมอไม่ว่าจะร้องเพลง
พูด หรือแม้กระทั่งตอนนี้
"อ๊ะ อ๊า! ชะ ชานยอล..!"
ตอนเรียกชื่อเขาก็ด้วย
สะโพกสอบยังคงทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง
แต่อีกคนกลับไม่ยอมให้แบคฮยอนปลดปล่อยจงใจขยับให้เขาทนไม่ได้แล้วก็ชะลอลงเหมือนจะทรมานกัน
ลดใบหน้าลงมางับยอดอกสีสวยจนแอ่นขึ้นไม่ติดเตียง
เสียงหยาบโลนของหน้าขาและสโพกดังระงมแข่งกับเสียงคำรามและกรีดร้องของทั้งคู่
ชานยอลทำอยู่แบบนั้น
ท่อนกายแข็งขืนถูกดึงออกมาเกือบหลุดก่อนจะดันมิดด้ามเข้าไปหาจุดกระสันซ้ำ ๆ
ปลายนิ้วลาดลงบนท่อนกายขนาดเล็ก
"อ๊า!!"
แบคฮยอนหลับตาปี๋เผยอปากร้องเสียงหลงแอ่นกายครูดเล็บลงกับท่อนแขนอีกคนตอนที่ในหัวที่ขาวโพลนมีพลุจุดเต็มไปหมด
หน้าท้องภายใจร้อนวูบเมื่อน้ำสีขาวจุ่นถูกปลดปล่อยเข้าไปข้างใน
"อ่า..."
"ฮะ.. แฮ่ก"
ขยับเข้าออกเนิบนาบอยู่แบบนั้นรีดความคิดถึงให้หมดก่อนจะค่อย
ๆ หยุดลงแล้วดึงท่อนกายออกให้แบคฮยอนได้หายใจ
เคลื่อนใบหน้าลงไปจูบซับขมับชื้นเหงื่อพร้อมหอมแก้มโมจิฟอดใหญ่ทั้งสองข้าง
แบคฮยอนกระพรอบตาช้า
ๆ สบตากับดวงตาที่เขาก็คิดถึงไม่ต่างกัน
กอดรอบคออีกคนไม่ห่างยื่นหน้าไปจุ๊บมุมปากคนเจ้าเล่ห์อย่างออดอ้อน
"ได้กำลังใจพอยัง ตามใจที่สุดแล้วนะ.."
"ใครบอกว่าเมื่อกี้ขอกำลังใจอะ เมื่อกี้คือค่าคิดถึงล้วน ๆ"
"ฮะ.."
"กำลังใจอยู่นี่ครับ ~ ~ ~"
พูดจบก็ผิวปากเหมือนอารมณ์ดีแต่มันกลับเป็นเสียงผิวปากที่แบคฮยอนขนลุกซู่ไปหมด
ไม่ทันได้ตกใจเสร็จ
ท่อนกายแข็งขืนที่เล่นงานเขาแทบขาดใจถูกดันเข้ามาที่เดิมอีกครั้ง
แล้วชานยอลก็ทำแบบเดิมอีกครั้ง...
ไม่น่าหลงกลคนเจ้าเล่ห์เลย...
*
*
*
ในห้องจัดเลี้ยงขนาดกลางดังระงมไปด้วยเสียงเพลงแต่เสียงคุยด้วยความยินดีแห่งการเฉลิมฉลอง
ชานยอลเดินผิวปากอมยิ้มตั้งแต่เข้างานมาจนเซฮุนอดหมั่นไส้ไม่ได้
ท่อนแขนแกร่งข้างที่มีรอยสักเท่
ๆ อยู่ตอนนี้ถูกพรางไปด้วยรอยขีดข่วนเป็นทางยาวและเหมือนว่าจะหายเข้าไปในแขนเสื้อโอเวอร์ไซส์ตัวนี้ด้วย
'โหหห
นี่โดนไรมาอะ'
'ลูกหมาข่วน'
'ลูกหมา?'
'อือ'
'พี่มีหมามากจากไหนวะ
เฟ่นอะเหรอ ไหนเฟ่นอยู่บ้านแม่'
'ไม่ใช่เฟ่น
หมาอีกตัวหมาที่หออะ ตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ ขนฟู ๆ แก้มนุ่ม ๆ หน่อย'
'ฮะ...
มีเหรอ หมาไหนอะ'
'เถอะน่า
ตัวนั้นแหละ ตัวที่น่ารักฉิบหายเลย พูดแล้วอยากกลับไปฟัดชะมัด...'
ชนแก้วเสร็จชานยอลกฌยกแก้วขึ้นซดหมดรวดเดียวก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อตอบข้อความจากลูกหมาที่ข่วนแขนเขาจนเป็นรอยมาให้โดนทัก
ชานยอลรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้าตอนที่แค่เห็นข้อความแบคฮยอนก็ยิ้มจนเมื่อยแก้มไปหมด
แล้วแบบนี้เขาจะไปไหนรอด
baekhyunee_exo
: ถึงรึยัง
real_pcy
: ถึงแล้วครับ
baekhyunee_exo
: ห้ามเมานะ
baekhyunee_exo
: ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วย
real_pcy : รับทราบครับที่รัก
real_pcy : ไม่ต้องคิดถึงจนนอนร้องไห้นะ
real_pcy : นอนพักผ่อนรอเยอะ ๆ ตอนนี้คิดถึงมาก
real_pcy : เดี๋ยวจะรีบกลับไปดูแลเธอต่อน้าาาา
baekhyunee_exo
: ไอ้บ้า!!
ที่แปลว่ารัก.. :-p
TALK
ขอโทษคนที่บอกว่าน่ารักนะคะ ความน่ารักถูกกลืนกินไปหมดแล้ว //ดมกาว
อ่านจบแล้วฝากคอมเมนต์เปงกำลังไตให้เราด้วยนาคา ถ้ามีคนชอบจาได้แอบแวปมาเรื่อย ๆ ;-;
หรือไม่ถนัดเมนต์ก็ไปเจอกันที่ได้แท็ก #mustCByou เบยค้าบ
ปล. เนื้อหาทั้งหมดเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น
โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพ ;-;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น