CHAPTER 19 : CALL ME LOVER BOY
“เดี๋ยวเรามาพิสูจน์กันว่ามันจะมากแค่ไหน”
ริมฝีปากร้ายกาจงับที่ใบหูจนเด็กน้อยใต้ร่างต้องหดคอครางฮือออกมาอย่างลืมตัว
ไม่หยุดเพียงแค่นั้นส่วนนั้นยังขยับลงมาประทับบนลำคอขาว ซุกไซร้ดอมดมกลิ่นหอมประจำตัวทำให้ชานยอลแทบผละออกมาไม่ได้
เสียงครางแผ่วปนหอบหายใจกระตุ้นความร้อนระอุภายในร่างกายได้เป็นอย่างดี
ทุกครั้งที่อยู่ใกล้แบคฮยอนความเป็นชายมันก็มักจะรู้สึกมากกว่าปกติอยู่แล้วผสมกับฤทธิ์แอลกอฮอร์ที่ดื่มไปก่อนหน้าทำให้เลือดในกายไหลเวียนพลุกพล่านไปทั่วร่าง
ริมฝีปากทั้งคู่เคลื่อนเข้าหากันอัตโนมัติบดริมฝีปากลงไปแนบแน่นสลับกับผ่อนจังหวะมาดูดดึงเยลลี่นุ่มนิ่มด้วยความมันเขี้ยว
อารมณ์คั่งค้างเมื่อกลางวันทำให้ชายหนุ่มกัดฟันจนสันกรามนูนชัดเพราะกำลังตัดความร้อนแรงที่กำลังโหมกระพือให้แทนที่ด้วยความอ่อนโยนที่แบคฮยอนควรได้รับ
คนตัวเล็กผละออกมาเผยอปากหอบหายใจอีกคนถึงได้อาศัยโอกาสนั้นแทรกเรียวลิ้นเข้ามา
เรียวนิ้วจิกบนบ่ากว้างแบคฮยอนสะดุ้งเฮือกในตอนที่ฝ่ามือเย็นเฉียบเพราะอุณหภูมิห้องสอดเข้ามาใต้สาบเสื้อ
ฝ่ามือนั้นบีบคลึงเนื้อเนียนบนแผ่นอกอย่างย่ามใจผิวลื่นมือบนร่างกายนุ่มนิ่มที่ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งทำให้คนใต้ร่างน่าฟัดเข้าไปใหญ่ กระดุมเม็ดหน้าโดนคนร้ายกาจปลดออกไปจนหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้สาบเสื้อโดนแหวกออกไล่สายตามองชุดนอนลายสก็อตสีแดงที่ตัดกับผิวขาวได้เป็นอย่างดี
“อ๊ะ! อื้อ..”
เมื่อแกล้งฟัดแผ่นอกจนพอใจก็เคลื่อนใบหน้าลงมาที่หน้าท้องแบนราบ
มือซ้ายตะปบเอวคอดส่วนมือขวาก็บีบเค้นสะโพกแน่น ลิ้นชื้นแตะลงที่แอ่งสะอือจนแบคฮยอนเกร็งหดหน้าท้องเป็นหลุม เด็กน้อยเบียดขาเข้าหากันเมื่อพี่ชานยอลกำลังกระตุ้นทุกจุดอ่อนให้เขาแสดงท่าทางน่าอายออกมา
แบคฮยอนตกใจนิดหน่อยเมื่อพี่ขานยอลลุกขึ้นนั่งชันเข่าเด็กน้อยกลืนน้ำลายลงคอขณะมองเสื้อเชิ้ตสีดำแบบเดิมกับครั้งที่แล้วแบคฮยอนกำลังคิดว่าเสื้อที่อยู่บนร่างกายพี่ชานยอลตอนนี้นี่มันเสื้อแห่งความอันตรายชัด
ๆ
เสียงปลดหัวเข็มขัดและเสียงรูดซิปชัดเหมือนได้ยินอยู่ข้างหู
ดวงตาสองคู่ประสานกันอีกคนอมยิ้มส่วนอีกคนทำหน้าเหลอหลาเหมือนกระต่ายตื่นตูม
“จะให้พี่ถอดหรือจะถอดเอง”
เรียวขาที่หนีบเข้าหากันแน่นเป็นอุปสรรคต่อการปลดกางเกงนอนนั่นลงมา
ซึ่งชานยอลก็ไม่ได้อยากใช้แรงบังคับดื้อดึงหากแต่ใช้คำพูดที่ทำให้คนใต้ร่างหน้าร้อนผ่าวเหมือนมีกองไฟมาสุมอยู่ในพวงแก้ม
“คือเรา...”
เด็กน้อยอึกอัก
“ว่าไงครับ”
“ระ เราถอดเอง”
ให้อีกคนรั้งมันลงแบคฮยอนรู้สึกไม่ปลอดภัยเพราะท่าทางที่คล้ายเสือพร้อมตะคลุบเหยื่อของพี่ชานยอลเหมือนกับว่าจะไม่ปล่อยให้เขารอด
“แต่พี่ชานยอลหลับตาก่อนได้ไหม”
แต่แบคฮยอนคิดว่าการถอดเองจะปลอดภัยกว่าจริงหรือ?
คนตัวโตยอมทำตามอย่างว่าง่ายส่วนเด็กที่ทำใจกล้ามือและเรียวขากลับสั่นระริก แบคฮยอนยกสะโพกขึ้นรั้งกางเกงนอนออกจากเรียวขาเหลือเพียงอันเดอร์แวร์ตัวจิ๋วที่เอาแต่ยื้อดึงกับตัวเองเพราะไม่กล้าถอดออก
“พี่รอไม่ไหวแล้วครับคนดี” ชายหนุ่มที่แอบหรี่ตามองอยู่นานดึงอันเดอร์แวร์พรวดเดียวก็หลุดติดมือออกมาแล้ว
ปล่อยให้เด็กน้อยอ้าปากหวอยังไม่ทันจะได้ตั้งสติให้รีบหุบขาหรือยกมือมาปัดป้องความอายเรียวขาก็ถูกพี่ชานยอลจับแยกออกจากกันเสียแล้ว ร่างเล็กเกร็งตัวจนแทบหยุดหายใจเมื่อริมฝีปากอุ่นตะโบมจูบลงบนขาอ่อนด้านในจนถึงโคนขาสัมผัสซ้ำ ๆ มอมเมาจนสมองขาวโพลน เรียวลิ้นชื้นแฉะระเลงอยู่ที่ช่องทางรักเพียงแค่นั้นแบคฮยอนก็หมดแรงตัวอ่อนยวบลมหายใจติดขัด
“แฮ่ก อ่ะ.. อื้อ..” มือข้างซ้ายจิกลงกับผ้าปูที่นอนจนยับย่นส่วนข้างขวายกมาจิกหน้าขาตัวเองนานหลายนาทีกว่าพี่ชานยอลจะยอมผละออกมาให้แบคฮยอนได้หายใจอย่างปกติ
“ตัวแดงหมดแล้ว” คนขี้แกล้งว่าแบบนั้นแล้วแกะมือเรียวที่จิกตัวเองออกมากุมไว้ปลายนิ้วเกลี่ยหลังมือขาวยกขึ้นมาใกล้ใบหน้าก่อนทาบริมฝีปากลงไปแผ่วเบาขณะที่ยังสบตากัน
สัมผัสอุ่นที่หลังมือทำเด็กน้อยใจอ่อนยวบไปหมดมือที่กุมไว้เปลี่ยนเป็นสอดประสานกันฟันซี่เล็กงับริมฝีปากล่างพยายามหลบสายตาคนที่ทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
สัมผัสอุ่นที่หลังมือทำเด็กน้อยใจอ่อนยวบไปหมดมือที่กุมไว้เปลี่ยนเป็นสอดประสานกันฟันซี่เล็กงับริมฝีปากล่างพยายามหลบสายตาคนที่ทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“พี่ชานยอล..”
แกนกายขนาดพอดีมือถูกปรนเปรอด้วยมือก่อนอีกคนจะครอบริมฝีปากลงไปจนเด็กน้อยสะดุ้งเฮือกเผยอริมฝีปากหอบฮักดวงตาฉ่ำน้ำดูน่าสงสารจนกระทั่งน้ำสีใสกลิ้งออกมาจากหางตา
“เรามะ-- ไม่ไหว...”
ความร้อนจากโพรงปากที่พึ่งเคยสัมผัสเป็นครั้งแรกทำแบคฮยอนเสียหลักไปหมด
หัวสมองขาวโพลนแอ่นอกขึ้นจนลอยไม่ติดเตียงเรียวขาเบียดเข้าหากันจนแทบจะหนีบคนตัวโตถ้าไม่ติดว่าพี่ชานยอลกำลังจับมันไว้อยู่
“ไม่เอา... อื้อ.. อ่ะ พอ พอแล้ว..
อ๊า!”
นิ้วเรียวคลึงอยู่บนปากทางสีสวยก่อนจะค่อย ๆ
แทรกเข้ามาภายในไม่ให้ได้ตั้งตัวพี่ชานยอลกำลังจะทำให้แบคฮยอนขาดใจอยู่แล้วไหนจะริมฝีปากร้อนที่ปรนเปรอให้ไม่หยุดไหนจะเรียวนิ้วที่เริ่มเพิ่มจำนวนและกำลังขยับเข้าออกเนิบนาบ
“อ๊ะ.. อึก...”
แบคฮยอนยกมือข้างที่เหลือมาดันหัวอีกคนออกจากหว่างขาเมื่อพี่ชานยอลทำแบบนั้นจนมาถึงจุดสูงสุดของความอดทนแต่มือเรียวที่สั่นระริกเพียงข้างเดียวก็ไม่สมารถสู้แรงพี่ชานยอลได้อยู่ดี
หน้าท้องแบนราบเกร็งแน่นหอบหายใจถี่รัวในจังหวะสุดท้าย แบคฮยอนหลับตาปี๋หอบจนตัวโยนปลดปล่อยออกมาพร้อมกับพลุหลากสีที่ถูกจุดขึ้นในหัว
หน้าท้องแบนราบเกร็งแน่นหอบหายใจถี่รัวในจังหวะสุดท้าย แบคฮยอนหลับตาปี๋หอบจนตัวโยนปลดปล่อยออกมาพร้อมกับพลุหลากสีที่ถูกจุดขึ้นในหัว
“อ๊ะ! อ๊า!”
พี่ชานยอลกลืนความน่าอายนั่นไปจนหมด
คนขี้แกล้งผละตัวลุกขึ้นนั่งยืนเข่าอมยิ้มก่อนจะเลียริมฝีปากอย่างคนเจ้าเล่ห์
“ต้นอ่อน”
“อึก..”
“คิดถึงพี่มั้ย พูดให้ฟังหน่อยเร็ว”
“อื้อ!”
มือที่ประสานกันอยู่บีบแน่นคนตัวเล็กหลับตาปี๋ในตอนที่เรียวนิ้วที่ยังไม่ได้ถูกดึงออกไปขยับรัวเร็วอย่างจงใจแล้วแบบนี้แบคฮยอนจะทำอะไรได้ “ฮึก.. เรา..อ๊ะ!”
“อะไรนะครับ”
“...” เด็กน้อยแทบจะเบะออกมาอยู่รอมร่อพี่ชานยอลถึงได้ยอมผละนิ้วออกเรียวขาสั่นระริกหอบตาปรือมองคนขี้แกล้งปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำออกเผยให้เห็นแผ่นอกแกร่งลอนหน้าท้องสวยที่เกร็งจนนูนชัดตามแรงอารมณ์
ถึงคราวที่คนตัวสูงจะขมวดคิ้วบ้างเมื่อแบคฮยอนค่อยยันตัวลุกขึ้นนั่งทับปลายเท้า
มือเรียวยื่นมาแปะลงบนลอนหน้าท้องอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วดันพี่ชานยอลให้นั่งลงดี
ๆ คนโตกว่ามองการกระทำของเด็กขี้เขินที่กำลังทำให้เขาแปลกใจ
คนเด็กกว่าไม่กล้าแม้แต่จะสบตาแต่กลับทำใจกล้าเลื่อนมือมาแตะที่ขอบอันเดอร์แวร์สีเข้ม
แบคฮยอนชั่งใจไม่กล้าดึงลงเขารู้ว่าเราก็มีส่วนนั้นเหมือนกันแต่ก็อดทำใจให้ไม่ตระหนกขนาดมันในตอนที่เห็นไม่ได้
“จะทำอะไรครับ?”
“คือเรา..
เราจะทำให้พี่ชานยอลบ้าง..”
“ทำ? ทำเป็นเหรอ?”
หัวกลมส่ายไปมาตามตรงครั้งแรกทุกอย่างของเขาเป็นพี่ชานยอลทั้งหมดเลยรวมถึงตอนนี้ด้วย เจ้าต้นอ่อนกลืนน้ำลายลงคอก่อนเจ้าตัวจะเป็นคนดึงขอบอันเดอร์แวร์ลงมาเพียงแค่นั้นท่อนเนื้อขนาดใหญ่ดีดพึงออกมาจนแทบผละ
พี่ชานยอลไม่ได้พูดอะไรให้เขาอายไปมากกว่านี้อีกคนเพียงนั่งนิ่ง ๆ
แล้วมองแบคฮยอนที่กำลังทำท่าทางเงอะงะ
ในความรู้สึกเด็กน้อยยิ่งพี่ขานยอลไม่พูดอะไรก็ยิ่งกดดันเข้าไปใหญ่จนอยากจะหยุดความน่าอายไว้ตรงนี้แต่เขาก็อยากทำให้พี่ชานยอลมีความสุขบ้าง
มือเรียวค่อย ๆ
แตะลงบนท่อนเนื้อแข็งขืนที่กำลังแสดงอารมณ์ชัดเจนว่าพี่ชานยอลกำลังอดทนมากแค่ไหน
ชายหนุ่มขบกรามแน่นเมื่อแบคฮยอนแตะปลายลิ้นลงบนส่วนหัวก่อนจะครอบริมฝีปากที่ไม่ประสาลงไป ความใหญ่โตที่เขาไม่สามารถครอบครองมันได้ทั้งหมดแบคฮยอนขยับริมฝีปากช้า ๆ พยายามจำและทำตาม ดวงตากลมช้อนขึ้นมามอง
“อา..”
เสียงทุ้มคำรามออกมาอย่างฝืนความอดทนที่จะไม่เผลอรุนแรงกับเด็กน้อยตรงหน้าที่อยากน่ารักไม่รู้เวล่ำเวลา วางมือลงบนหัวกลมก่อนจะค่อย ๆ เปิดผมหน้าม้าอีกคนขึ้นพร้อมเกลี่ยปรอยผมไปทัดหูให้เห็นก้อนแก้มโมจิที่แดงซ่านจนอยากก้มลงไปฟัดให้หนำใจ
ฟันซี่เล็กที่เผลอไปครูดโดนเนื้อนั่นไม่ได้แย่นักถ้าเทียบกับที่ชานยอลได้มองเห็นแบคฮยอนในมุมนี้
ความไม่ประสาที่แสนจะมีสเน่ห์นั่นมอมเมาเขาไม่จบไม่สิ้นเหมือนกะจะไม่ให้ชานยอลไปไหนได้อีกแล้ว
และถ้าชานยอลจะเผลอรักแบคฮยอนแรงขึ้นกว่าที่เคยเป็นคงไม่ใช่ความผิดของเขาคนเดียวแล้ว
“ระวังฟันครับเด็กดี.. ครับ
แบบนั้น อา..” เด็กน้อยทำตามอย่างว่าง่ายเมื่อเห็นปฏิกิริยาของพี่ชานยอลเขาก็อยากจะเอาใจเยอะ ๆ
อยากตามใจอีกคนทุกอย่างจนแทบลืมไปแล้วว่าตัวเองเขินอายแต่ไหน
“อื้อ..อึก”
แบคฮยอนผงกหัวขึ้นลงก่อนจะผละจากท่อนเนื้อออกมาหายใจ
เมื่อเด็กน้อยคิดว่ากำลังจะก้มลงไปเอาใจอีกคนใหม่ปลายนิ้วเรียวก็เชยคางขึ้นเสียก่อน
ริมฝีปากสีเชอร์รี่ที่กำลังฉ่ำน้ำนี่น่ากัดชะมัด
สบตากันเพียงครู่เดียว
ชานยอลเช็ดคราบน้ำสีใสที่เปื้อนข้างแก้มออกก่อนจะดึงร่างเล็กขึ้นมานั่งคร่อมตักเจ้าต้นอ่อนวางมือลงบนไหล่กว้างที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ
“คือ ตรงนั้น...” หลุบตาลงต่ำมองสิ่งที่ยังแสดงความเป็นชายของพี่ชานยอลแม้จะกระดากอายแค่ไหน ความไม่มั่นใจเอาแต่สงสัยว่าทำไมอีกคนถึงไม่ให้ทำต่อล่ะแบคฮยอนทำมันยังไม่ดีใช่ไหม?
“พอแล้วครับ เรียนรู้แต่นั้นก็พอ” มือหนาดึงเสื้อนอนเด็กน้อยที่ปลดเพียงกระดุมให้ไหลลงมากองที่ข้อศอก “ตอนนี้มาเรียนรู้อย่างอื่นกันดีกว่า”
“อ่ะ...”
พี่ชานยอลจับสะโพกแน่นให้ยกขึ้นเล็กน้อยมือซ้ายจับเอวคอดพยุงช่วยมือขวาก็ส่งเรียวนิ้วยาวนั่นสอดเข้ามาขยับขยายอีกครั้งจนเผลอบดเบียดร่างกายเข้าหา แบคฮยอนเบิกตาสะดุ้งเมื่อนิ้วหลุดออกไปแล้วแต่ตอนนี้กลับมีบางอย่างแตะอยู่ที่ปากทางและพร้อมจะแทรกเข้ามา
คนโตกว่าจับมันถูไปมาก่อนจะดันเข้าไปเพียงส่วนหัวแค่นั้นก็ทำเด็กน้อยร่างกายอ่อนปวกเปียกจนต้องจับเอวคอดพยุงไว้แบคฮยอนครางอึกอักรีบกอดรัดลำคอพี่ชานยอลไว้แน่นอย่างหาที่พึ่ง
“อื้อ.. อ่ะ”
“เจ็บไหม”
เสียงทุ้มกระซิบถามอย่างเป็นห่วงเพราะเห็นว่าเด็กน้อยในอ้อมแขนกำลังสั่น
แบคฮยอนส่ายหัวแล้วซบหน้าลงกับซอกคอแกร่งค่อย ๆ ขยับสะโพกลงช้า ๆ ตามการชักนำของพี่ชานยอล
กว่าจะเข้าไปได้ทั้งหมดร่างจ้อยบนตักก็หอบแฮ่กชานยอลถึงได้ปล่อยให้อีกคนคุ้นชินกับความรู้สึกคับแน่นของสิ่งแปลกปลอมแม้ตัวเองจะทนไม่ไหวจนต้องขบกรามแน่น
พรูลมหายใจเบา ๆ เมื่อความเป็นชายแข็งคัดพร้อมทำงานจนมันปวดไปหมดแล้ว
“พี่ชานยอล..” ได้ยินเสียงงุ้งงิ้งพูดอยู่ข้างหู แบคฮยอนขยับตัวไปมาจนคนที่กำลังอดทนเกือบเสียอาการ
“..เราอึดอัด”
ชานยอลดึงคนตัวเล็กที่เอาแต่ฟุบตัวกับอกเขาออกมาเหลือเพียงสองมือที่จับให้วางไว้บนบ่าแกร่ง
“ค่อย ๆ ขยับ” เสียงแหบพร่าพูดอยู่ข้างหูมือทั้งสองข้างจับเข้าที่เอวคอดแล้วพยุงให้เด็กน้อยขยับขึ้นลงอย่างว่า
“อึก.. อ๊ะ”
แบคฮยอนเกาะไหล่อีกคนพยุงร่างกายร้อนผ่าวให้ขยับขึ้นลงตามที่พี่ชานยอลบอก
ต้นอ่อนก้มลงไปก่อนจะสบตากับคนที่มองอยู่ก่อนทั้งคู่จะขยับใบหน้าเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
ริมฝีปากบดเบียดกันซ้ำไปซ้ำมาเขาดูดดึงริมฝีปากสีเชอร์รี่ด้วยความมันเขี้ยวก่อนจะกดต้นคออีกคนไว้แล้วแทรกปลายลิ้นเข้าไปเกี่ยวตวัดกับลิ้นเล็กไม่ประสา
“อื้อ!”
จับสะโพกอีกคนไว้แน่นแล้วกระแทกสวนขึ้นไปจนร่างบนตักโยกคลอนตามแรงชักนำ
ต้นอ่อนจิกปลายนิ้วลงบนบ่ามื่อพี่ชานยอลเล่นงานจนต้องสะบัดหน้าออกมาคราง
“อ๊า! อ่ะ.. อ๊ะ อื้อออ!”
แบคฮยอนหลับตาปี๋กับความอึดอัดที่เข้าไปได้ลึกเกินไปกับท่านี้
เขาไม่มีแรงขยับแล้วผละออกมาได้แปปเดียวก็ต้องกลับไปซบที่เดิม
สะโพกสอบกระทั้นสวนขึ้นมาหนัก ๆ
แทบไม่ผ่อนจังหวะให้ได้หายใจปลายจมูกโด่งกดลงหอมซอกคอเด็กน้อยในอ้อมแขนซ้ำ ๆ
“อื้อ.. อ่ะ อ๊า!”
คนตัวเล็กกระตุกหงึกครางออกมาอย่างลืมตัวเมื่อท่อนเนื้อของคนร้ายกาจกระแทกย้ำกับจุดกระสันจนเขาคิดอะไรไม่ออกปลดปล่อยความน่าอายออกมาเลอะหน้าท้องพี่ชานยอล
ร่างบางถูกดันให้นอนลงบนฟูกที่นอนนุ่มแบคฮยอนยอมปล่อยลำคอพี่ชานยอลให้เป็นอิสระ
คนที่สลับตำแหน่งมาอยู่ข้างบนจับขาเรียวให้แนบอยู่กับสะโพกสอบ
เสยผมขึ้นให้คนใต้ร่างที่มองอยู่ใจสั่นเล่นก่อนจะเริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้า
ๆ และเปลี่ยนเป็นรัวเร็วในที่สุด
พี่ชานยอลก้มลงมากกกอดเด็กน้อยไว้กับอกไม่ห่างปลายจมูกสูดดมกลิ่นกายหอมหวานจากซอกคอขาวในขณะที่ส่วนล่างยังทำงานไม่ขาด
ละมาพรมจูบพวงแก้มใสและขมับอย่างหวงแหนรวมถึงริมฝีปากเยลลี่สีสดที่กำลังเผยอหอบครางยั่วยวน ชานยอลหวงมันทั้งหมดไม้เว้นแม้แต่ร่างกายนี้ด้วย
มือซ้ายสอดประสานกันกับเด็กน้อยส่วนมือขวาก็ค้ำกับผืนเตียงมองเอวคอดบิดเล่าและแผ่นอกที่แอ่นขึ้นลอยไม่ติดฟูก
แบคฮยอนเวอร์ชั่นปกติก็น่ารักจนทำให้ไปไหนไม่รอดแล้วยังมามีเวอร์ชั่นยั่วยวนแบบไม่รู้ตัวนี่อีก
“พี่ชานยอล.. อ๊ะ.. อื้อ!”
เหมือนแบคฮยอนรู้ว่าทำยังไงชานยอลถึงจะหลงเจ้าตัวหัวปักหัวปำ
“อ่ะ.. พี่ชานยอล.. เราไม่.. ไหว..” คนตัวเล็กส่งเสียงกระท่อนกระแท่นปนหอบ
คนโดนเรียกชื่อซ้ำ ๆ
กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะยกมือที่ประสานกันอยู่ขึ้นมากูดจูบบนหลังมือแบคฮยอน
สะโพกสอบกระแทกรัวเร็วในเฮือกสุดท้ายก่อนทั้งคู่จะปล่อยให้มีพื้นที่ขาวโพลนในสมองมีพลุหลากสีกระจายออกมาอีกครั้ง
“อา..”
เสียงแหบพร่าคำราม
“อึก.. อ๊า!”
เขาจูบลงบนหลังมือนั่นซ้ำ ๆ
แล้วก้มลงไปหอมข้างขมับปลอบประโลมเด็กน้อยที่หอบตัวโยนจนน่าสงสารให้สงบลง
แบคฮยอนครางฮือเล็ก ๆ ตอนท่อนกายแข็งขืนที่ไม่ยอมสงบลงถูกถอนออกมา
ชานยอลรู้ว่าตัวเองยังไม่พอและถ้าเขาขอยังไงแบคฮยอนที่แสนจะอยากเอาใจก็ต้องยอม
แต่ร่างกายบอบบางที่โดนเขาแกล้งมาทั้งชั่วโมงจนตัวขึ้นสีระเรื่อสมควรจะได้พักผ่อนแล้ว
200%
TALK
ขอพื้นที่ขายของนิดนึงค่า -/\-
หลักจากเปิดพรีน้อนต้นอ่อนไปหนึ่งวันแล้ว
ขอบคุณทุกคนมากๆเบยนะคะที่ให้ฟามรักต่อน้อน หัวใจฟูไปหมด น้อนเปิดพรีถึง 10 มิถุนานะค้า
รอบ 20 คนแรกเต็มแน้วส่วนของรอบวันเดย์ยังน้อยอยู่ เพราะเราอยากแจกอีกสำหรับใครที่ยังอยากได้เล่มอยู่
เราจาแถมสติ๊กเกอร์แสนคิ้ว ถึงคนที่ 40 น้า .__.
มีปัญหาตรงไหนหรือสงสัยอะไรทัก dm ไปได้เลยนะค้าบ ยินดีตอบมากๆเบย
อ่านจบแน้วอย่าลืมแวะมาส่งฟีดแบคให้กำลังไตไรท์คนนี้ด้วยนะคะ แสนเหงาหงอย ฮุก
#อดนรล #อดนรล #อดนรล #อดนรล #อดนรล #อดนรล
อีก 1 ตอนจะจบแล้วน้า น้ามตา ;----------;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น